பறவை பார்த்தல் ஒரு தியானம்

(மல்லிகை மகள் பத்திரிகையில் வெளிவந்த கட்டுரை)

                                                                                                        

         "தாத்தா, என்ன எப்போது பார்த்தாலும் ஜன்னலையே பார்த்துக்கொண்டிருக்கே!" என்றவாறு அருகில் வந்தாள் என் பேத்தி.

          " பறவை பார்க்கிறேன், கண்ணு! அது ஒருவகையான தியானம் எனக்கு" என்றேன் நான்.

          " தியானம்னா கண்ணை மூடிக்கணும். நீ கண்ணைத் திறந்து இல்ல பார்க்கறே!"

          எட்டு வயதுப் பேத்திக்கு எப்படி புரியவைப்பது என்று நினைத்துக்கொண்டிருக்கையில், அவளே ஜன்னலைப் பார்த்துக் கத்தினாள்.    " தாத்தா, அதோ பார் வெள்ளைப் பறவை!"

          " அப்படியானால் என் ஸ்கோர் 40 ப்ளஸ் 5, 45 "

          " வெரி இன்டிரஸ்டிங்! நானும் உன் கூட எண்ணுகிறேன்" என்று என் படுக்கையில் உட்கார்ந்து கொண்டாள்.

          " ‘போர்‘ அடிச்சா நீ என்ன பண்ணுவே?" என்று கேட்டேன்.

          " விளையாட போயிடுவேன். அம்மா போனில் கேம் விளையாடுவேன். இல்லன்னா டிவிதான் ரொம்ப நேரம் பார்ப்பேன்"                   

                

          சிறுவயதினர் மட்டுமல்ல, பெரியவர்கள் கூட இப்படித்தான் நடந்து கொள்கிறார்கள். நம் அன்றாட வாழ்வில் எத்தனையோ சம்பவங்கள் வீட்டிலும் வெளியிலும் நடக்கின்றன. இந்த அவசர யுகத்தில் அவற்றை உற்று நோக்கும் திறனை நாம் இழந்துவிட்டிருக்கிறோம். தொலைக்காட்சிப் பெட்டி முன் உட்கார்ந்து, அல்லது செல்போனை நோண்டிக்கொண்டு நிறையப் பேர் நேரத்தை வீணடித்துக் கொண்டிருக்கிறோம். அதனால் மனமும் உடலும் கூட ஒரு சோர்வான நிலையை அடைந்து கொண்டிருக்கின்றன. அதை உணர்ந்தும் அந்த சோர்வை அகற்றுவதற்கு ஒரு முயற்சியும் செய்யாமல்,  ‘ ’எனக்கு நேரம் போகவில்லை‘ என்று அதே தொலைக்காட்சிப் பெட்டி-செல்போன் முன்தான் சரணடைகிறோம்.                

         இன்று தனிப்பட்ட வீடுகளில் வசிக்கும் கலாச்சாரம் போய் அடுக்குமாடி வீடுகளுக்கு மாறிக்கொண்டிருக்கிறோம்.   தனி வீடுகளில் இருக்கும் சுதந்திரம் அடுக்குமாடி வீடுகளில் இல்லைதான். மொட்டை மாடியை அடுக்குமாடிக்காரர்கள் தனிப்பட்ட முறையில் சொந்தம் கொண்டாட முடியாது. ஆனால் தனிவீட்டு மொட்டை மாடியை துணி உலர்த்துவதற்கும், வடாம் காயப்போடுவதற்கும்தான் பயன்படுத்துகிறார்கள்.

         அங்கே ஆகாயம் என்று ஒன்று இருப்பதை மறந்துவிட்டு, வெயிலுக்கு பயந்து இறங்கிவிடுகிறார்கள். இளங்காலை அல்லது சாயங்கால வேளைகளில் ஆகாயத்தை ரசிப்பவர்கள் நம்மில் எத்தனை பேர்?

         எத்தனை விதமான வடிவங்களில் மேகங்கள் உலா அங்கே!

         எத்தனை விதமான பறவைகள் அங்கே பறந்து போவதை நின்று நிதானமாக ரசித்து இருக்கிறோமா?

         அடுக்குமாடி வீடுகளில் வசிப்பவர்களைப் பற்றி சொல்லவே வேண்டாம். வீடு, அலுவலகம்(அல்லது பள்ளி), தொலைக்காட்சிப் பெட்டி,ஸ்மார்ட் போன் என்று எல்லா வயதினரும் அடங்கிவிடுகிறோம்.              

         எந்த வீட்டில் வசித்தாலும் ஜன்னல் என்று ஒன்று இருக்கிறதே!

         ஜன்னல்!

         ஆகா! நம் வீட்டிலேயே அழகான இடம் அதுதான் என்பேன். அதன் வழியாக பறவை பார்த்தல் ஒரு சந்தோஷமான அனுபவம்! " போர் அடிக்கிறது வாழ்க்கை" என்பதை விரட்டியடிக்க நான் கண்டுபிடித்திருக்கும் மந்திரம் இந்த பறவை பார்த்தல் .ஓய்வு பெற்றவர்கள் பொழுது போகவில்லை என்று சொல்லாமல் இதைக் கடைப்பிடிக்கலாம். பணிக்குப் போகிறவர்கள் ஓய்வு நாளில் பறவை பார்க்கலாம்.

          நமக்கு பொருத்தமான நேரத்தை தேர்வு செய்து கொண்டு  பறவை பார்த்தலைச் செய்யலாம்.

          கட்டில் தலைமாட்டில் ஒரு தலையணையை சாய்த்து வைத்துக் கொண்டு, அதில் சாய்ந்தவாறு ஜன்னலில் பறவைகளை எண்ணவேண்டும்.

         மனதையும் உடலையும் ரிலாக்ஸாக வைத்துக் கொண்டு ஜன்னலைப் பாருங்கள்.

         வலப்புறமும், இடப்புறமும், மேலும், கீழும் என பறவைகள் அவ்வப்போது பறப்பதை உற்றுப் பாருங்கள்.

         ஒன்று, இரண்டு என எண்ண ஆரம்பியுங்கள். அப்படி எண்ணுவதை இடது கையால் காற்றில் எண்களை எழுதுங்கள்.

         ஏன் இடது கை தெரியுமா?

         அதுதான் நமது வலப்பக்க மூளையை கன்ட்ரோல் செய்கிறது. வலது கையால் அப்படி செய்தால் அது இடது பக்கத்தைப் பார்த்துக் கொள்கிறது. நிறையப் பேர் வலது கைக்காரர்கள் என்பதால், இடது பக்க மூளைதான் ஆக்டிவாக இருக்கிறது.

         கையால் பைகளைத் தூக்கும் போது கூட வலது, இடது என மாற்றி பாரம் சுமத்தல் நல்லது.

         அதன்படி&&

         இடது கையால் காற்றில் எத்தனை பறவை என்று எழுதுங்கள். பிறகு அதே போல் வலது கையால் காற்றில் எழுதுங்கள்.

         சில சமயம் இரண்டு, மூன்று பறவை பறக்கும். சிலபோது கும்பலாக, கூட்டமாகச் செல்லும். அப்போது நமது ஸ்கோர் அதிகமாகி மகிழ்ச்சியைக் கொடுக்கும்.

         நாமே இதில் சில விதிகளைச் சேர்த்துக் கொள்ளலாம். வெள்ளைப் பறவை பறந்தால் 5 ஸ்கோர். ஆகாய விமானம் பார்த்தால் 10 ஸ்கோர்.

         50, 100 என்று எண்ணிக்கை வரும் போது டென்டுல்கர் பேட்டை உயர்த்துவதைப் போல ஜன்னலுக்கு கையை உயர்த்தி நன்றி தெரிவிக்கலாம்.

        காலை 7 மணி 9 மணி வரை பார்த்தால் நிறைய ஸ்கோர் கிடைக்கும். இடையில் நம் அன்றாட பணிகளை மேற்கொள்ளலாம். அதே போல் மாலையில் 5 மணி முதல் பறவைகளை அதிகமாக  பார்க்கலாம். வீட்டில் இருக்கும் குழந்தைகளுக்கு கற்றுக் கொடுத்தால் நமக்கு பதிலாக அருமையாக பறவை பார்ப்பார்கள். அவர்களிடம் ஸ்கோர் வாங்கிக் கொள்ளலாம். குழந்தைகள் வெள்ளைப் பறவை பார்த்துவிட்டு மகிழ்ச்சிக் கூச்சல் போடுவதை ரசிக்கலாம். ஆகாய விமானத்தை ஜன்னலில் பார்த்துவிட்டால் கேட்கவே வேண்டாம். அத்தனை சந்தோஷம் அவர்களுக்கு.

         என் பேத்திக்கு இது பழகிப் போய் ஒரு முறை விடுமுறைக்கு சென்னை வந்துவிட்டு பெங்களூர் சென்ற போது, ரயில் ஜன்னலில் பறவைகளைப் பார்த்துவிட்டு ரயிலில் இருந்தே எனக்கு எஸ்.எம்.எஸ் அனுப்பினாள், 1065 என்று. குழந்தைகளுக்கு உற்று நோக்கும் திறன் கூட வளர்கிறது. அவள் அம்மா அனுவுக்கு அன்றைய பயணம் தொந்திரவு இல்லாமல் இருந்ததாம்.

         இந்த ஸ்கோர் எண்ணுவதை + என்றும், --_ என்றும் கூட வகுத்துக் கொள்ளலாம்.

         வலது புறமிருந்து இடது புறம்  _

         இடது புறமிருந்து வலது புறம் +

         நம்மிடம் இருந்து விலகிப் போனால் _

         நம்மை நோக்கி வந்தால்  +

         நமது ஸ்கோர் அன்றைய தினம் பிளஸ்ஸா, மைனஸா என்று கூட பார்த்துக் கொள்ளலாம்.

         நேரம் போகவில்லை என்பவர்கள் டிவி, ஸ்மார்ட் போன் முன்பாக உட்காருவதை விட இந்த பறவை பார்த்தலை ஒரு புது மாதிரியான தியான யோகாவாக ட்ரை பண்ணிப் பாருங்களேன்!

         சுவாரசியமாக இருக்கும்......

            

                

Sri Raghavendra Stotra

(Translated from my Tamil article by Sri Gurunandan Balavantha Rao)

Hari Sarvothma                                      Vaayu Jivothma

1. Sri Raghavendra Stotra

Sri Raghavendra Swamy Stotra, a spontaneous outflow by Sri Appannacharya is quite renowned. Madhwas chant this daily. My understanding of this is purely by the grace of Sri Raghavendra Swamy’s. With sincere worship to Sri Raghavendra Swamy, this series of postings commences. This is an attempt of an ardent devoteee of Sri Raghavendra Swamy and any feedback or corrections in this may please be pointed out for course correction. To start with, about Sri Appannacharya in brief.

Pundit Sri Appannacharya – he is to Sri Raghavendra Swamy what Sri Purandaradaasa is to Sri Vyaasaraja Swamy. Agewise, he is elder to Swamiji by 2 years. He lived at a place called Bichali, situated on the banks of river Thungabadhra. He is a landlord, yet was very humble devoid of any pride.

He was running his own Gurukula, training and nurturing students. He was extremely devoted to Sri Madhwachar. Being a landlord, yet, he used to send his students for Bhiksha, fully aware that seeking Bhiksha is a dharma, he wanted to stress upon the fact that those learning art and Vedas must seek Bhiksha and must not shun away from that. When his students seek bhiksha, people would voluntarily come forward and provide alms in plenty. Rice sought through bhiksha was stored, and Sri Appannacharya, with the grace of Annappoorneswari, used to cook this without fire. Such is the greatness of Sri Appannacharya.

Sri Raghavendra Swamy visited Bichali and stayed at Sri Appannacharya’s place. Sri Appannacharya was very much devoted to Sri Raghavendra Swmay. They used to discuss and debate about several things in Sanskrit. Sri Raghavendra Swamy, advised Sri Appannacharya to give up certain unwanted practices, as they were detrimental to health and also to make him eligible to be his successor for the Mutt activities. Sri Appannacharya replied stating that he has become a slave for certain practices and hence unable to give up. Sri Raghavendra Swamy, realising that Appannacharya is yet to get the required refinement expected from a sanyaasi, dis not insist further.

Sri Raghavendra Swamy donated some land to Appannacharya. Appannacharya politely refused, stating that he himself owns lands. Yet, Sri Raghavendra Swamy insisted and as per his insistence, Appannacharya got the land. This was near Mantralaya. Every now and then, Appannacharya used to visit Mantralaya from Bichali and offered seva.

Appannacharya did not have children. Sri Raghavendra Swamy blessed him and as per his advise, Appannacharya got married again, and was blessed with children

2. Sri Raghavendra Swamy’s first leela:

Even today, the current generations of Appannacharya’s lineage continue to live in Bhichali and perform Seva at Mantralaya. Appannacharya himself used to cook and offer to Sri Raghavendra Swamy. He will get into discussions and debate on various aspects of Shastra with Raghavendra Swamy. Sri Raghavendra Swamy himself wanted Appannacharya to be by his side – such is his greatness. But at a stage, when it was time to take some critical decisions, why is it that Appannacharya had to be sent to a far off place, away from Sri Raghavendra Swamy? That is destiny. It is only this destiny that gave us the great Stotra.

All of a sudden, Sri Raghavendra Swamy called Venkanna and told him about the decision to get into Brindavana. Venkanna was in a state of shock, and wanted to see Appanna immediately. Ultimately, this decision of Brindavana Pravesha reached the ears of Appanna also.

August 8th, 1761 Friday afternoon – Tungabadra river runs in between Bichali and Mantralaya. Sri Raghavendra Swamy got into Brindavana, still in open condition and staretd his japa. He had instructed Venkanna that the Brindavana had to be closed when his japa maala stops.

At this stage, I am reminded of Navbrindhavana. The mode of commute is boat from Anegundi. Sri Vyasaraja Swamy is at the centre of Navbrindhavana. Sri Raghavendra Swamy, in his poorvashrama is Sri Prahlada and Sri Vyasaraja Swamy.

Appanna is standing, stranded on the other side of Tungabadra. The only thought running in his mind was – have a dharshan of his Guru. Nothingelse. Tungabadra was running in full force. Appanna was reminded of all his discussions with Swamiji and the countless debates on various aspects. All that he wanted at this stage was – a dharshan, atleast a glimpse of Sri Raghavendra Swamy. Chanting the name of Swamiji, he jumped into the river. This particular spot where he jumped into the river can be seen even today, and visitors are explained about this at Bichali.

He starts chanting - “Shri Poornabodha Gurutheertha payobdhipaara…”. Tungabadhra automatically paves way for Appanna. Who is Sri Poornabodha? Sri Anandhatheertha. Ultimate authority in Vedas and scriptures and gives mankind the correct interpretation. He is the one who first wrote the meaning of Mahabharatha. He took avtar as Sri Hanuman, Sri Bhima. Worshipping Hanuman as “Labadhae” , he grants every possible wish – santhana, wealth, knowledge, name, fame and what not – so says Sri Vyasaraja Theertha in his sloka on Hanuman.

By placing a hard rock of gigantic dimensions (6.1* 3.6* 10.98 length, breadth and height respectively in metres), he prevented everyone from such a big flood. This is called “Bhemanna Kallu” and is seen even today.

His works are always a life saver and the right guide for all of us. Sri Raghavendra Swamy who has authored various works and has written explanation for his various works is the right guide for all of us. Tungabadhra river resembes a sea to Appannacharya. With full belief that Srimad Achar’s disciple Sri Raghavendra Swamy will save and guard him, he jumps into the river. The river automatically paves way for him. Appannacharya starts chanting the stotra extempore.

Just think of Sri Raghavendra Swamy, and he takes care of everything. He listens to Appanna’s prayer. Afterall, Appanna is his very close friend. And it is only Sri Raghavendra Swamy who concludes the stotra.

“Prayer is a golden chain that connects mankind and paradise” – an English poem

 

3.Greatness of Sri Raghavendra Swamy Stotra 
1. “Sri Poorna Bhodha ….Maam magna roopan sadhaa” – in these lines, Appannacharya describes the greatness of Sri Raghavendra Swamy. 
2. The next part “Raghavendra Guru Stotram…” till the concluding part is phlasruthi – that is, it describes the benefits of chanting this Stotra,

The very first verse itself describes greatness of Sri Raghavendra Swamy Stotra, and hence is known as Sri poorna Bhodha Stotra. Chanting this verse itself yields so much of benefits.

Appannacharya describes Sri Rayuru as “sakalapradaataa”. He yields / grrants everything. Dhrishti Vajraha – the way Indra destroys meountains with his Vajrayudha, Swamy destroys our sins.

There are several Mathas established and Mathaadhipathis / chief pontiffs are quite high in number. But none can match the greatness of Madhwa Matha lineage and the greatness of Madhwa Matha Gurus. This is not just flattery. Just with the very description of the place, one can indicate the respective Madhwa Guru / yethi. Other than Malkhed, I have had the opportunity to visit all places.

My mother is a staunch devotee of Sri Rayar. Very often and just like that, she used to perform sevas at our native place. She always used to cook with charcoal and wood only. She will lie down on floor in the puja hall. Till her last minute, she had with her a coconut that was offered to her by a Sri Raghavendra Swamy Upasakaa after due pujas. Even today, I continue to preserve that coconut and every Thursday, worship that, observing extreme “sowla”.

Our first visit to Mantralaya was in 1964 with our entire family. Those days, it was a very different place – like any other Matha. The Pontiff used to be seated on a verandah. The Brindavana used to be a hall with roof made up of shell. Brindavana used to be quite gigantic, very commanding and divine in nature. Pradakshina of the Brindavana was possible those days. Archak used to fetch Mrithika from Brindavana and give to devotees, and the Mrithika quantity was more than sufficient, sometime even overflowing (from) our hands. Mrithika is wo auspicious – that has driven away so many evil forces.

(If Iam right, these days, the stone based Brindavana has been slightly relocated to make it visible to all devotees). The dining hall can accommodate around 50 members and for Hasthothaka, the Pontiff  himself would give theertha to all.

Brindavana continues with its greatness as always, even today. Only thing is, Mrithika is not offered to all. Devotees throng the place in thousands only because of his greatness.

Every year, we are visiting Mantralaya. In every visit, I do find several changes and growth at Mantralaya. Even I have experienced a significant growth in myself. This is possible only because of Madhwachar.

Sri Veda Vyaasa, eternally present at Badri is Sriman Narayana himself. Sri Anandha Theertha is his disciple and at a very tender age, our Guru, named Vasudeva mastered all Shastras. His teacher himself was astonished and named him “Poornapragnya” who later on was chief of the Matha and became “Madhwar”.

Being skilled and having mastered all Shastras, one such Shastra is “Saamudhrikaa” – the one that describes / understands physical features and palmistry. With all symbols typical of avtar purusha being present in him, at a very early stage, he made it clear that Hanuman and Bhima are his earlier Avtars. Trivikrama Pandithacharya, author of Sri Hari Vaayu Sthuthi, also mentions that he has seen these avtars. Narayana Pandithacharya, son of Trivikrama Pandithacharya describes this in “Sumadhwa Vijayam’ also. 

கல்விச் சிந்தனைகள்

சரியாகத்தான் படிக்கிறோமா 

1. மனப்பாடமே கல்வியாகுமா?   

   

தேர்வுகள் எல்லாம் முடிந்துவிட்ட பின்னால் ஒரு பெரிய பாறாங்கல்லை இறக்கிவைத்த மனோபாவம் ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு முன் இருந்தது. பறந்து திரியும் பறவைகளைப்போல் மனம் இலேசாகி, நண்பர்களுடன் சேர்ந்து, விடுமுறைக்கான திட்டங்கள் வகுத்து பெரிய ஆராய்ச்சி செய்த நாள்கள் அவை.

நீங்கள் இந்தக் கதையைக் கேட்டிருப்பீர்கள். இரண்டு விறகு வெட்டிகள் அன்று யார் அதிக மரங்களை வெட்டுகிறார்கள் என்று போட்டி போட்டார்கள். ஒருவன் தொடர்ந்து வெட்டினான். இன்னொருவன் பலமுறை வெட்டுவதை நிறுத்தினான். முடிவில் பார்த்தபோது இரண்டாமவன்தான் அதிக மரங்களை வெட்டினான். அதற்குக் காரணம் அவன் அடிக்கடி கோடாரியைக் கூர் தீட்டினான் என்பதுதான். எனவே விடுமுறைகளில் மனதுக்கினிய செயல்கள் செய்வது என்பது அடுத்த ஆண்டுப் படிப்பை மேம்படுத்தும். பாட்டு, நீச்சல், ஓவியம் போன்றவற்றைக் கற்றால் தவறில்லை. 

ஆனால் இப்போதெல்லாம் குழந்தைகளை ஏதேனும் படி, படி என்று அனுப்பி அவர்களின் வகுப்புப் பாடங்களையே படிக்கச் செய்து சோர்வடைய வைத்துவிடுகிறார்கள். இந்த மனோபாவம் மாறவேண்டும்.  அவர்கள் எப்படிப் படிக்கவேண்டும்? சரியாகத்தான் படிக்கிறார்களா என்பது கேள்விக்குறி.

    பல வருடங்களுக்கு முன்னர் ஒரு நாள் ஆசிரியர் அறையில் உட்கார்ந்திருந்தேன். என்னிடம் படிக்கும்  மாணவன் ஒருவன் வந்தான்.

  நிமிர்ந்து பார்த்தேன். என்னிடம் மாணவர்கள் கேள்வி கேட்பார்கள். நானும் அவர்களை ஊக்குவிப்பேன். 

“நம் தேசிய கீதம் சரியா சார்?” என்றான் அவன்.

“புரியற மாதிரி கேள்”

“சிந்து இப்போது பாகிஸ்தானில்தானே இருக்கிறது? அதற்கு ஏன் நம் நாட்டைச் சேர்ந்தது போல் வாழ்த்துப் பாடணும்?”

என்னால் பதில் சொல்ல முடியவில்லை. அந்தக் காலத்தில் (1970 களில்) இப்போது போல் கூகுள் இல்லை. அவன் கேள்விக்கு ஆராய்ச்சி செய்து விடை கூறியிருக்க முடியும்.  கம்ப்யூட்டர், முகநூல், ஸ்மார்ட் ஃபோன் என்று இந்த உலகத்தை இப்போது சுருக்கிவிட்ட நிலை அன்று இல்லை. மாணவர் சிலர் அப்போதே சூட்டிகையாக இருந்தனர். இன்றைய மாணவர்கள் இன்னும் படு ஸ்மார்ட்டாக இருக்கிறார்கள். அவர்களைச் சமாளிப்பது என்பது, ஆசிரியர்களுக்கு உள்ள சவால். வீட்டிலே நவீன கருவிகளை அநாயாசமாகக் கையாண்டுவிட்டு, சமர்த்துபோல் வகுப்பறைக்குள் அமர்கின்றனர். அவர்களுக்கு இருக்கும் இந்த சாதனங்கள் பற்றிய பட்டறிவு, பாடம் நடத்தும் பல ஆசிரியர்களுக்கு இருக்குமா என்பது சந்தேகம்.

சில நாள்கள் முன்பு, பேச்சு வாக்கில் ஐந்தாம் வகுப்பு படிக்கும் என் பேத்தியிடம் “ஆல்மண்ட்’ சாப்பிடு” என்று கொடுத்தேன். சாதாரணமாகப் பேசும்போது உச்சரிப்பில் கோட்டை விடுகிறோம்.

“அது ஆல்மண்ட் இல்லை, தாத்தா… “ஆமண்ட்” என்று என் உச்சரிப்பைத் திருத்துகிறாள் அந்தச் சின்னப் பெண்.

இந்த மாதிரி மாணவர்களுக்கு வெறும் மனப்பாடம் செய்வித்துக்  கல்வி போதிக்கலாமா? மனப்பாடம் செய்வது தவறில்லைதான். அப்படிப்பட்ட முறை இல்லையென்றால் நமக்குப் பழம்பெரும்  நூல்கள், வேதங்கள், மருத்துவக் குறிப்புகள், மந்திர உச்சாடனங்கள் போன்றவை கிடைத்திருக்கா.

      நான் அரசுப் பள்ளியில் சாதாரண ஆசிரியராகச் சேர்ந்து, தலைமை ஆசிரியராகப் பணிபுரிந்து, மாவட்ட கல்வி மற்றும்ஆசிரியப் பயிற்சி நிறுவனத்தில் (District Institute of Education and Training-DIET) முதல்வர் பதவி வரை பார்த்தவன். ஆசிரியர்களுக்குப் பணியிடைப்பயிற்சி தந்தபோது, அவர்கள் எந்த நிலையில் மாணவர்களைச் சந்திக்கிறார்கள் என்று வினா எழுப்பி அவர்களைப் பேச வைத்திருக்கிறேன்.. இதில் தமிழ்வழி, ஆங்கிலவழி உள்பட தொடக்கப்பள்ளி, உயர்நிலைப்பள்ளி, மேல்நிலைப்பள்ளி ஆசிரியர்கள், அவற்றின் தலைமை ஆசிரியர்கள், கல்வி அதிகாரிகள் அடக்கம்.. அதன் மூலம் ஆசிரியர், மாணவர்களின் குணாதிசயங்களை எடை போட்டிருக்கிறேன்.

  நமது கல்விக்கூடங்கள் பலதரப்பட்டவை. வருடத்திற்கு ரூ 36000/- கட்டிப்    படிக்கும் பள்ளிகளும், இலவசம், சத்துணவு என்ற சலுகைகளை அனுபவித்துக்     கொண்டு படிக்கும் பள்ளிகளும் இங்கே உண்டு.

இந்த இரண்டிலும் படிக்கின்றவர்களை நான் கவனித்திருக்கிறேன்.   

கல்வித்தரம் என்பது இதுதானா? எந்த விதத்தில் இவர்கள் படிக்கும் முறை   மாறுபடுகிறது?

நான் சொல்கிறேன்…எந்த வித்தியாசமும் இல்லை!! நான் கண்ட வித்தியாசம் ஒன்றுதான். ரூ36000க்கு நல்ல இங்கிலீஷ் பேசுகிறார்கள். இலவசக் கல்வி பெறுகிறவர்கள் ஒரு வாக்கியத்தை ஆங்கிலத்தில் எழுதவே திணறுகிறார்கள். அவ்வளவுதான். ஆனால் பெற்றோர்களும் தங்கள் குழந்தைகளை வெறும் இங்கிலீஷ் பேசுவதற்கா இவ்வளவு செலவு செய்கிறார்கள்? பள்ளி வாகனங்களில் சென்று திரும்பும் மாணவர்களைக் காட்டிலும், தாமாகவே நடந்தோ, பேருந்தில் சென்றோ படிக்கும் பிள்ளைகள் சுற்றுச்சூழல் பற்றிய அறிவை அதிகமாகவே பெற்றிருக்கிறார்கள். ஒரு நகரத்தில் அல்லது ஊரில் தனியாகப் போகும் தைரியம் அவர்களுக்கு இருக்கிறது. ஆனால்  இந்த மாணவர்களைச் சரியானபடி அவர்கள் பள்ளிகளில் கையாளவில்லை என்றுதான் கருத வேண்டியுள்ளது.

தமிழ்வழிக் கல்வி படித்துவிட்டு டாடா குழுமத்துக்கே இன்று ஒருவர் தலைவர் ஆகியிருக்கிறார். அதனால் எங்கு படிக்கிறோம் என்பது முக்கியமில்லை, எப்படிப் படிக்கிறோம் என்பதுதான் முக்கியம். 

தேசியகீதத்திற்கே வருவோம். படிக்கும் பருவத்தில் தினந்தோறும் பாடினோம் அல்லவா? எத்தனை பேருக்கு வார்த்தைக்கு வார்த்தை அதன் அர்த்தம்  தெரியும்? அது தாகூர் பெங்காலி மொழியில் எழுதியது என்றுதான் தெரியும். (நிறையப் பேர் அது இந்தி என்று தெரியாமல் சொல்வது வேறு விஷயம்) அதற்கு மேல்?

இந்தியாவை உணர்வு பூர்வமாக அது இணைக்கிறது…அவ்வளவுதான். இதுதான் மனப்பாடம் செய்வதில் உள்ள சங்கடம். புரிந்துகொண்டு படிக்கக் கூடிய பாடங்களுக்கு இதே அளவுகோல் சரியா?.

         

நீங்களும் பேசலாம் இங்கிலீஷ்

நீங்களும் பேசலாம் இங்கிலிஷ்!

(விரைவில் கிழக்கு பதிப்பகத்தின் மூலம் வெளிவரும் என் புத்தகத்திலிருந்து Vowels பற்றிய கட்டுரை)

         U எல்லாம்  VOWEL ஆகுமா

உ ஷா மேம் மாடி போர்ஷனில் எட்டிப் பார்த்த போது, ஷிவானிக்குத் தமிழ் கற்றுக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தாள் கோமதி. ‘‘வாங்க ஆன்ட்டி.. ஷிவ்வுக்கு உ, ஊ-வே சரியா வர மாட்டேங்குது. யு..யூ-னு சொல்றா..” என்ற கோமதியின் கம்ப்ளெயின்டைக் கேட்டு மேமுக்கு சிரிப்புதான் வந்தது. ‘‘கோமு! இந்த உ, யு குழப்பம் இங்கிலீஷ்லகூட இருக்கு!’’ என்று மேம் சொல்லவும், ‘‘கொஞ்சம் இருங்க ஆன்ட்டி.. வித்யாவுக்கு ஒரு ‘மிஸ்டு கால்‘ குடுத்துட றேன்!’’ என்று கோமதி தர, பதில் ‘மிஸ்டு காலு’ம் வந்து விட, அடுத்த பத்தாவது நிமிஷம் வித்யாவும் ஆஜர்! ‘‘வித்யா! ஆன்ட்டி இன்னிக்கி உ, யு குழப்பம் பத்தி சொல்லப் போறாங்க.’’ ‘‘கோமு! அந்தக் குழப்பம் தீரனும்னா நீங்க nouns பத்தி நல்லா தெரிஞ்சிக்கணும்.. அப்புறம்தான் அது தெளிவாகும்’’ என்ற மேம், வித்யாவிடம், ‘‘வித்யா! nouns -ல முக்கியமா ரெண்டு வகை இருக்கு. உனக்குத் தெரிஞ்சா சொல்லேன்’’ என்றார். ‘‘மேம்.. Proper noun, Common noun -னு ரெண்டு வகை இருக்கு. Common noun பிரிஞ்சி collective noun, abstract noun -னு வரும்.’’ ‘‘வெரிகுட். Proper noun எப்பவுமே Capital letters -ல ஆரம்பிக்கும்.  Nalini, Salma, Josephine (persons)  Chennai, Newyork (places)  the Cauveri, the Nile (rivers)  the Everest, the Alps (mountains). அப்புறம், பொதுப் பெயர்கள் boy, city, tree, table. . இப்படி Common noun -ஆ வரும். abstract noun -ங்கிறது புரிஞ்சிக்க முடியும், ஆனா, அதை விவரிக்க முடியாது. உதாரணமா, sugar எப்படி இருக்கும்னு தெரியும். அதனோட sweetness -ஐ உணரத்தான் முடியும். விவரிக்க முடியாது. music, happiness, childhood, judgement இந்த வார்த்தைகள் எல்லாம் abstract noun -தான்.’’ ‘‘ஆன்ட்டி! nouns இல்லாம நம்மால பேச முடியாது போலிருக்கே..’’ ‘‘கரெக்ட். A noun is a word to name or identify things, people, places or ideas . நீங்க countable noun, uncountable noun பத்தியும் தெரிஞ்சுக்கணும்.’’ மேம் தொடர்ந்தார்.. ‘‘ tree, table.. இதெல்லாம் countable nouns . ஏன்னா two trees, five tables- -னு எண்ணிக் கையில சொல்ல முடியும். ஆனா, milk, waterரெண்டும் uncountable nouns . அவற்றை எண்ண முடியாது. two milks, five waters -னு சொல்ல முடியாது.’’ ‘‘மேம்.. collective noun எப்படி இருக்கும்?” ‘‘நல்ல கேள்வி கேட்டே வித்யா.. family, army, team, group.. இதெல்லாம் collective nouns . நாலைஞ்சு சாமான்கள் சேர்ந்தா அதைfurniture -னு சொல்றோம். அதுவும் collective noun- தான். நிறைய கருவிகள் சேர்ந்தா அதை equipment னு சொல்றோம். இந்த ரெண்டுக்கும் பன்மையில s சேர்க்கக்கூடாது. அதாவது furnitures, equipments -னு சொல்லக்கூடாது.” ‘‘ஆன்ட்டி.. இந்த உ, யு குழப்பம் பத்தி..’’ என்று இழுத்தாள் கோமதி. ‘‘விட மாட்டியே! சொல்றேன்.. சொல்றேன்.. வித்யா! Vowels எவைனு சொல்லேன்..’’ ‘‘நானே சொல்றேன் ஆன்ட்டி.. a,e,i,o,u. ’’ ‘‘நிறைய பேர் இப்படித்தான் சொல்வாங்க. ஆனா, ‘யு’ வந்து Vowel கிடையாது!’’ என்று ஒரே போடாய் போட்ட மேமை இருவரும் திகைப்புடன் பார்த்தனர். ‘‘மேம்.. யாரைக் கேட்டாலும் Vowel -னா a,e,i,o,u தானே சொல்றாங்க..’’ என்று வித்யாவும் சொல்ல, ‘‘நாமெல்லாரும் Vowels ஐ எழுத்தா பார்த்துத்தான் பழகி இருக்கோம். அதை எப்பவும் sound -ஆதான் பார்க்கணும். ஏன்னா, உன் கண்ணே உன்னை ஏமாற்றும்!’’ என்ற மேம் தொடர்ந்தார்.. ‘‘ Vowels லிஸ்டுல யு-வை சொல்லக்கூடாது. ஏன்னா, ‘யு’ வந்து உயிர்மெய் எழுத்து..’’ ‘‘மேம்! it’s an umbrella -னு சொல்றோம். அப்ப ‘ u ’ வருதே’’ என்று இன்னும் தன் சந்தேகம் தீரவில்லை என்பதுபோல் முகத்தை வைத்துக் கொண்டாள் வித்யா. ‘‘நீ சொன்ன umbrella -வில ‘ u ’ வந்து ‘அ’-னுதானே உச்சரிக்கப்படுது? ‘அ’ ஒரு Vowel வித்யா! இங்கிலீஷ்ல articles -னு எதைச் சொல்றோம்?’’ ‘‘ a,an, the -னு படிச்சிருக்கேன் மேம்.” ‘‘குட். the பத்தி அடுத்த கிளாஸ்ல சொல்றேன். இப்ப a, an ரெண்டையும் எப்படி noun -க்கு முன்னாடி போடணும்ங்கிறதைப் பத்தி தெரிஞ்சிக்கலாம்.’’ ‘‘ a,an ரெண்டும் Singular noun -க்கு முன்னாடி போடணும், மேம்.” ‘‘இன்னும் specific -ஆ சொல்லு.’’ ‘‘இந்த an வந்து Vowel -ல ஆரம்பமாகிற noun முன்னாடி போடணும்.’’ ‘‘கோமு! வித்யா சொன்னதை உதாரணங்களோட சொல்ல முடியுமா?’’ ‘‘an ant, an orange, an elephant.’’ ‘‘குட்..’’ என்று சொல்லிவிட்டு, வித்யாவின் நோட்டை வாங்கி மடமடவென்று எழுத ஆரம்பித்தார் மேம். அதில் - urgent work, useful tip, hour, horse, honest, European என்ற வார்த்தைகளை எழுதிவிட்டு, ‘‘இந்த வார்த்தைகளுக்கு a, anஅல்லது போட்டு வாக்கியங்களை எழுதுங்க..’’ என்று அவர்களைப் பணித்தார். கோமதியும் வித்யாவும் அந்த கிளாஸ் வொர்க்கைச் செய்தனர். அவற்றுக்கு மேம் சொன்ன விடைகள்..  It’s an urgent work.  It’s a useful tip.  I will come in an hour.  It’s a horse.  She is an honest woman  He is a European. மேம் தொடர்ந்தார்... ‘‘நான் கொடுத்த வார்த்தைகள்ல சிலதுக்கு முன்னால a வருது. சிலதுக்கு முன்னால an வருது. இதைத்தான் ‘உன் கண்ணே உன்னை ஏமாற்றும்’னு சொன்னேன். Sound- -ஐ பார்த்துத்தான் a அல்லது an போடணும். hour -ங்கிறதை ‘ஹவர்’னு சொல்லக்கூடாது. ‘அவர்’-னு தான் சொல்லணும். அதனால, h வந்து கூட a போடாம an போடறோம். அதே மாதிரி, ‘ஹானஸ்ட்‘ இல்ல. அது ‘ஆனஸ்ட்’. யுரோபியன், யூஸ்ஃபுல் ரெண்டும் ‘யு’ சவுண்டுல ஆரம்பிக்குது. ஆக, vowels sound -தான் முக்கியம். Vowels letters -ஐ பார்க்காதீங்க.’’ ‘‘மேம் honest, urgent, useful இதெல்லாம் adjective தானே?’’ ‘‘ஆமா வித்யா! adjective பக்கத்துல noun வருது இல்லையா? அதனால அதுக்கும் a அல்லது an போடணும். அடுத்த கிளாஸ்லthe -ங்கிற article -ஐ பார்க்கலாம். bye .’’ நுனி நாக்கு ஆங்கிலம் பேசலாமா? ed என்று முடியும் வார்த்தைகள்.. d அல்லது ed என்று முடியும் வெர்ப்களை உச்சரிக்கிறதுல மூணு விதம் இருக்கு. 1. p,k,s,ch,sh,f என முடியும் வெர்ப்களோடு ed சேரும் போது.. அதை ட்( t )-னு உச்சரிக்கணும். ( உ-ம் ) passed  past kicked  kikt tipped  tipt 2. b,g,l,m,n,r,v,z என முடியும் வெர்ப்களோடு ed சேர்ந்தா.. அதுக்கான உச்சரிப்பு - ட்( d ). (உ-ம்) called  kald rubbed  rubd turned  turnd 3. t,d என முடியும் வெர்ப்களோடு ed சேந்தா.. அதை இட்( id ) சவுண்டுல உச்சரிக்கணும். (உ-ம்) directed  directid rounded  roundid நீங்க சொல்லிப் பார்க்க...  She invited me with folded hands.  She picked and dropped the ball.